از غبارم هرچه بالا می کشد

سرمه درچشم ثریا می کشد

بسکه مد وحشت شوقم رساست

فکر امروزم به فردا می کشد

تا خرد باقی ست صحرای جنون

دامن از آلایش ما می کشد

خوابناکان می رمند از آگهی

سایه ازخورشید خود را می کشد

سخت بیرنگ است نقش مدعا

عالمی تصویر عنقا می کشد

خون دل بی پرده است از انفعال

سرنگونی می ز مینا می کشد

عقل گو خون شو که تفتیش جنون

یک جهان شور از نفس وامی کشد

ما گرانجانان ز خود وامی کشیم

کوه از دامن اگر پا می کشد

تر زبانی خفت عقل ست و بس

صد شکست از موج دریا می کشد

محمل رنگ از شکستن بسته اند

بسکه بار درد دلها می کشد

عالمی را می برد حسرت فرو

این نهنگ تشنه دریا می کشد

زرپرستی می کند دل را سیاه

آخر این صفرا به سودا می کشد

بار ما بیدل به دوش عاجزی ست

سایه را افتادگی ها می کشد